domingo, 26 de junio de 2016

NOTAS DIANTE DO FAMOSO " BREXIT "

As distintas asambleas locais do Encontro de Marxistas veñen de analizar o resultado no Reino Unido da permanencia ou da saída deste Estado, sendo o reconto de votos favorable a deixar dun lado a Unión Europea. As conclusións que sacamos nun traballo de debate común son as seguintes:

1. Consideramos en primer lugar que este acontecemento debe de ser toda unha lección para a esquerda revolucionaria. Sendo certo que algunhas forzas anticapitalistas dos países veciños fixeron campaña polo Brexit, a maioría do peso desta opción foi levada pola extrema dereita. Certas opcións revisionistas, autodenominadas comunistas, a nivel internacional, seguen sin comprender que as contradiccións entre bloques imperialistas poden favorecer o avance de cara o Socialismo, en tanto que poñen en evidencia o egoísmo das ditaduras oligárquicas. 

2. Non pode reformarse, a pesar do que cita por exemplo o PEE ( Partido da Esquerda Europea ), ou na nosa nación o proxecto continuista / reformista chamado En Marea, unha institución antipopular e baseada no belicismo e a imposición. A única opción de alternativa para a Unión Europea no é esa ilusión da " Europa dos povos ", senon a propia saída coma estan a entender xa amplos sectores da clase traballadora en Francia por exemplo. Toca ser mais firmes e concisos neste aspecto fundamental. Sen ruptura coas institucións tomadas polos oligarcas e a patronal é imposible avanzar cara o Socialismo. 

3. Chamamos a solidariedade internacionalista e ofrecemos todo o noso apoio é comprensión para os camaradas británicos do CPGB ( ML ), que de seguro han de ser capaces de organizar a revolución na Gran Bretaña, ampliándose debandito chamado o proletariado, o estudantado e os intelectuais en servizo do ideario leninista.

lunes, 23 de mayo de 2016

ALGUNAS NOTAS DELANTE DEL 26 DE JUNIO



Publicamos a continuación un breve artículo del camarada Luis, el cual nos parece 
determinante y acertado en estas convulsas semanas pre electorales.

ALGUNAS NOTAS DELANTE DEL 26 DE JUNIO:

Por Luis Villaverde Bouzas. 
Ourense, a 21 de Mayo del 2016.

Desde hace ya décadas los comunistas hemos dado a la participación electoral su importancia, 
comprendiendo que se trata de una mera formulación táctica y no un objetivo total, atendiendo 
al escenario exacto temporal, y por encima de todo, sabiendo las limitaciones del control 
del ensamblaje estatal por parte de la burguesía, sea de derechas o de “izquierdas”.

Y a pesar de tan certera afirmación, los revolucionarios nos presentamos una vez más fraccionados, 
o directamente no nos presentamos. El hecho es que los obreros, los campesinos 
y los estudiantes nos hayamos huérfanos ante la ausencia de un frente anti imperialista, 
soberanista y popular. Es patente la carencia de una herramienta capaz de aunar a explotados 
contra explotadores, para así, y desde el enfrentamiento entre clases, destruir el viejo poder político 
e instaurar una democracia popular que prepare el terreno al Socialismo.

La campaña de por sí se presenta interesante por el famoso pacto de la socialdemocracia, 
IU - PODEMOS, o lo que es lo mismo, la apuesta de los oportunistas por la renovación sistémica, 
esa que ampara semejante crisis económica y todo lo que tiene que ver con ella. Porque en 
los famosos 50 puntos no se habla por ningún sitio ni de ruptura con la OTAN 
( a pesar de los discursos de Centella, actual secretaria del P”C”E ), ni de ruptura con la Monarquía 
impuesta por Franco ( quizás Pablo Iglesias entienda por Cambio regalarle una renombrada serie 
como es Juego de Tronos al infame Felipe VI ). La pequeña burguesía está engañando vilmente 
al pueblo trabajador.

Por ello, en la presente coyuntura, sin obviar las dificultades y adversidades, debemos como leninistas dedicar todos nuestros esfuerzos 
a reconstruir una organización independiente para el proletariado, un Partido Marxista Leninista Único,
 avanzando para ello en la coordinación y el debate desde la más profunda convicción del porvenir 
comunista, capaz de disputarle el espacio de masas al ciudadanismo podemita - garzonista, que 
promete “ asaltar al cielo “ por obra y gracia de una especie de suerte bíblica.

Tendremos también que llegar a acuerdos junto a otros destacamentos pretendidamente insurreccionales, para avanzar en la conformación de un bloque rupturista, para organizar y orientar la lucha reivindicativa hacia una Tercera República basada en el inalienable derecho de libre determinación.

No queda otra camaradas. Organización para la Unidad de Clase.


viernes, 13 de mayo de 2016

O ENCONTRO DE MARXISTAS CONDENA Ó GOLPE DE ESTADO NO BRASIL



O Encontro de Marxistas quere mostrar a súa solidariedade co pobo do Brasil fronte o novo goberno antidemocrático da oligarquía ó servizo do capitalismo transnacional, que fixo un golpe de estado a espaldas das traballadoras e traballadores brasileiros nun plan imperialista que desbancou o PT do poder executivo liderado pola lexítima presidenta Dilma Rousseff.

Tamén este espazo de coordinación das comunistas chama a artellar unha saída democrático popular no país sudamericano para avanzar na vía revolucionaria polo Socialismo, entendendo que o Partido Dos Trabalhadores non respodeu a estes intereses. 

Aquí vai a nosa solidariedade a pesar das lóxicas diferenzas. Que non acaben co soño emancipador do proletariado mundial!!!

martes, 10 de mayo de 2016

AHORA ES TIEMPO DE CONSTRUIR EL PARTIDO COMUNISTA



Tras la resolución de la afiliación y simpatías de Izquierda Unida que avala una convoncatoria en conjunto con Podemos para las próximas elecciones estatales del 26 J, el proyecto ciudadanista emanado del 15 M se amplia y fortalece.

A pesar de la falta de un programa definido, de ninguna concreción en como se desarrollará esta coalición, y de una escasa participación en lo global ( alrededor de 20.000 votos ), con el 85 % a favor se da carta blanca a la dirección para un proyecto que cuestiona la lucha y la organización del pueblo trabajador como motor de cambio, y que llama al " sorpasso " para pactar con el PSOE, uno de los partidos causantes de semejante crisis económica y política, que no cederá en absoluto a su programa de recortes.

Es cierto que en estos momentos una parte de la militancia del PCE, la que asume posiciones de clase, mínima en realidad, está dando una batalla contra el oportunismo que lleva como sello personal el proyecto de IU desde hace décadas, organización adolecida de problemas como el " ultra democratismo ", que ha creado miles de familias y corrientes internas que compiten entre sí, o el posibilismo, optando por la negociación a toda costa frente a la defensa de ideas propias, a la coherencia. A estos obstáculos hay que sumarle una deuda económica sin precedentes en pretendido frente de izquierdas.

Pero esa lucha seguirá siendo en vano. Fueron años de supuestas " refundaciones ", de " bloques políticos y sociales ", y de gestiones nefatas con Llamazares o Paco Frutos, personajes mas interesados en su propio lucro que en dar la batalla al sistema. En un ambiente tan inestable la deriva cortoplazista galopa a pasos gigantescos. No hay freno, el proyecto de la segunda transición es lamentablemente una amenaza para los intereses del proletariado y otras capas de extracto popular. Y en esta montaña rusa imparable quiere jugar una parte, no pequeña, de la base y la dirección de IU.

El plan de la Segunda Transición trata de revalidar la supremacía imperialista que atenta contra la soberanía de los pueblos y al conjunto de la mayoría social. El bloque oligárquico, y esta es la realidad a la que nos enfrentamos como marxistas, solo está interesado en sus propios beneficios, por ello pretende maquillar al Régimen heredado del franquismo con nuevos pactos y gobiernos al servicio del capitalismo ya senil.

Aqui la cuestión de la instauración de una República Popular considero que se hace elemental. A pesar de los que se nos ha dicho, y dice, desde las desviaciones derechistas ( tratando esta cuestión como una reivindicación " que no interesa " o como una simple promesa electoral " ) o izquierdistas ( separando la Revolución Democrática de la Socialista ), la verdad que este objetivo táctico, y así se ha demostrado históricamente, nos permitirá preparar a los trabajadores para la via revolucionaria comunista.

El trabajo por la ruptura democrática ayudará a la acumulación de fuerzas, a la organización permanente de los operarios de este país y a poner al descubierto la naturaleza propia del libre mercantilismo en su etapa globalizadora, agudizando así sus contradicciones aún más si cabe.

Está claro que los avances antes citados para el movimiento comunista gallego no van a venir desde el ya manido " ni de izquierdas ni de derechas ", desde la inexactitud y la ambigüedad. Solo con el arma de la Unidad Popular bien entendida, sobre un programa de confrontación contra el marco político monárquico, que nacionalice los sectores estratégicos, que salga de la OTAN y de la U.E, que propicie una salida federal baseada en la autodeterminación de las naciones, estaremos en condiciones de tomar las riendas de nuestro propio destino.

Indiferentemente del nuevo proceso electoral, de los últimos movimientos del equipo de Alberto Garzón, los leninistas tenemos que estar a la altura y confluir. Algunos ya tenemos la venda quitada y estamos prestos, más otros tendrán de una vez que dejar de un lado ese idealismo tan superfluo de recuperar algo que es irrecuperable ya hace tiempo y ponerse manos a la obra. Se que a algunos camaradas esto no les gustará leerlo, pero ya no hay cabida para la reconstrucción de un proyecto como el PCE, que funciona como correa de transmisión de la socialdemocracia desde hace muchísimo tiempo.

La alternativa, a pesar de algunos vendehumos que se autodenominan Vanguardia Proletaria, pasar por unificar criterios y trabajar conectados desde el debate honesto, avanzando hacia la construcción del Partido Comunista Unificado. Este debe de ser el objetivo de un espacio plural y democrático como el Encontro de Marxistas.

Como tarea principal tenemos, todos los interesados en este objetivo, que preparar una Segunda Asamblea Nacional donde se ponga de una vez encima de la mesa una línea de acción y una mínima estructura orgánica. No hay mucho mas tiempo para las dudas y fantasías, es hora de la acción conjunta y de recuperar nuestra fuerza, aquella que fue capaz de vencer al delirio hitleriano en toda Europa.

Que no decaigan los ánimos! A cumplir!!
José Rivas. 8 de Mayo drel 2016

jueves, 28 de abril de 2016

O ENCONTRO DE MARXISTAS DIANTE DO 1º DE MAIO



Os e as comunistas, neste Primeiro de Maio, onde os operarios de todo o mundo expresan a súa solidariedade internacionalista, consideramos importante facer énfasis en varias cuestións que creemos de vital importancia para enmarcar o actual contexto de crack económico e para resolver estes momentos delicados para a clase traballadora galega.

1. A actual crise, que empezou en o 2008 e aínda continúa, é de sobre produción en aras do beneficio dunha minoría parasitaria e corrupta, algo o que hai que sumarlle o veloz enriquecimiento e especulativo do capital financeiro.

Isto provoca unha contradición esencial do capitalismo: O control dos medios de produción está neste sistema en mans da patronal e non de quenes fabricamos ou elaboramos. Pólo tanto, a forza de traballo é tratada tamén como simple mercancía, que debe de ser escasa para o funcionamento explotador deste modelo.

2. Tendo claro que a natureza das relacións capital - traballo baixo este método son irregulares, a saída do propio sistema pasa por a destrución de forzas produtivas, o cal xera desemprego, salarios insuficientes e precariedade.

Pero non contenta a burguesía con isto, no seu afán acumulativo e monopolista, xorden as guerras do imperialismo contra aqueles pobos que defenden a súa soberanía e independencia nacional, impoñendo así o seu desmedido abuso de recursos, un férreo dominio político e o control social. Fálannos de paz, de xustiza e de democracia, cando en realidade fan todo o contrario.

Tamén en este vergonzoso intento de remediar algo que toca fondo, os actuais poderes económicos crean unha ficticia división entre xéneros para facernos máis débiles si cabe. Pero que non nos confundan, a loita das mulleres, doblemente castigadas, é realmente contra o propio libre mercantilismo, quen exerce o seu forte patriarcado, e non contra o home por selo.

E non menos repugnante, e a par que repulsivo, é o auxe do fascismo en Europa. Partidos como a Fronte Nacional de Marine Lle Pen ou o FPO de Austria aumentaron o seu apoio considerablemente, con programas altamente xenófobos e de deriva totalitaria, xa que son, e recordando a cita de Dimitrov, histórico dirixente comunista búlgaro, as organizacións do axuste de contas terrorista contra a clase obreira.

3. O muro de contención oligárquico, en Galicia e no resto de nacións e pobos do Estado Español, é o Réxime de o 78, imposto póla ditadura franquista  e co apoio do PCE controlado por o carrillismo, pólas posicións reconciliadoras co terror falanxista.

Esta estrutura, que só concedeu certas concesións pólas presións dos obreiros organizados en sindicatos e frontes de masas en aquel entón, está sustentada por un Xefe de Estado non electo por a maioría social e por un turnismo que apenas ofrece diferenzas nas súas políticas.

Dedúcese que a problemática non é só económica, si non tamén política, de quen exerce o poder e con quen se sitúa, ou coa maioría social ou coa burguesía que vive do noso esforzo e é culpable desta conxuntura. As dificultades económicas non se poden corrixir sen facer o mesmo coas dificultades políticas, isto é, a saída inmediata do sistema que se sustenta nos mesmos.

4. Ante estas circunstancias xurdiu, coa axuda dos medios de comunicación privados, o fenómeno ciudadanista, indefinido no ideolóxico ( nin de esquerdas nin de dereitas )  e inspirado na Revolución Francesa, errada ó intentar implantar Liberdade, Igualdade e Fraternidade sen superar as desigualdades sociais típica do modelo burgués de relacións.

Podemos, e xa non só eles, ofrecen a falsa esperanza de que sen a nosa unidade nin loita e simplemente depositando un voto pódese facer un cambio profundo de esta pésima situación. Históricamente, e cabo recordalo, o conflito obreiro foi a correa de transmisión dos cambios.

5. Pólo tanto, que alternativa ofrecemos os e as revolucionarias ? É evidente que con todo o antes exposto o capitalismo é irreformable.  O soño ilusorio de que a riqueza non estea en mans duns poucos choca coa alma do liberalismo, a concentración económica.

Hai que , e así o defendemos, empuxar cara a a UNIDADE POPULAR que instaure unha REPÚBLICA POPULAR e o SOCIALISMO nun proceso ininterrumpido. Esa é a que divisamos como meta a conquistar.

Pero este obxectivo non se pode cumprir sen o importante labor de vanguardia obreira do Partido Comunista Unificado, que non existe lamentablemente. Por iso chamamos a propia coordinación entre marxistas para reconstruír a Organización de Novo Tipo, baseada nos ensinos dos bolcheviques, o cal guiará ó proletariado cara a a vitoria final.

 SEN UNIDADE DA CLASE TRABALLADORA NON HAI OPCIÓNS!
 ESTE 1º DE MAIO A LOITAR PÓLA REPÚBLICA POPULAR E O SOCIALISMO!!
VENCEREMOS!!!

martes, 19 de abril de 2016

RESUMO DA FOLGA ESTUDANTIL DO DIA 13 DE ABRIL EN VIGO




O Pasado mércores 13 de abril estivo marcado pola xornada de folga en Vigo. Nesta dende primeira hora levouse a cabo actos e acción de loita por parte da asamblea de folga de Vigo máis ERGUER, organizacións que levaron a cabo piquetes en varios centros de estudos, de educación secundaria, fp e Universidade.

As 12h estaba convocada pola Asemblea de Folga de Vigo a manifestación que fixo un recorrido que saíu dende praza América ata o edificio da xunta na cidade, dando remate á manifestación na rúa Colón, xa que as autoridades policiais impediron un maior acercamento aos organismos da administración.

A manifestación contou cun seguimento baixo, asistindo a mesma arredor de 700-1000 estudantes, cifra bastante pequena tendo en conta o amplo número de estudantado que compón a sociedade viguesa.

O transcurso da manifestación, dende o comezo estivo marcado pola rivalidade entre as organizacións que xuntaronse á convocatoria de folga, principalmente ERGUER que saltandose as decisións asamblearias tomadas na propia asamblea de folga de vigo, poñendo trabas a que a faixa da asamblea fora firmada pola propia asamblea e a que esta fose na cabeceira da manifestación, primeiro, e logo buscando que a faixa da asamblea e a sua propia foran en paralelo. Así mesmo portando material in¡dentificativo propio da súa organización. 



En definitiva, o Encontro de Marxistas constatou que con estos feitos buscábase de forma oportunista facerse ca manifestación para os seus propósitos e atribuindose para eles o traballo.

Dado que a priori non conseguiron as súas pretensións e a faixa da asamblea precedeu en solitario a manifestación, colocaron a súa o final e frearonse, buscando romper a manifestación deixando a asamblea en solitario, e querendo con estos actos que a manifestación virase coma sua. Ante estos feitos parte do estudantado encheu o oco vacío ó ver tales maniobras.

Unha vez arranxados estos feitos normalizouse o transcurso da manifestación marcada pola forte presencia policial, totalmente desproporcionada, que sen dúbida buscaba intimidar ao estudantado. Ademáis disto, houbo unha forte rivalidade nas consignas, dada previsiblemente por non fixar unhas consignas comúns previamente. Erro que cometeron todo-los grupos.



Ao rematar o recorrido leeronse os diferentes manifestos, os cales, simplemente centraronse no ensino universitario, olvidando de forma casi total á FP e ao ensino medio, feito que previsiblemente deuse dado a ausencia de representes destos grupos na elaboración dos diferentes manifestos, que coidemos que non se repita en futuras reivindicacións.

VIGO, 14 DE ABRIL DO 2016.
Encontro de Marxistas

sábado, 16 de abril de 2016

JORNADA DE AGITACIÓN Y PROPAGANDA EN COMPOSTELA



Varios camaradas jóvenes y simpatizantes han realizado en la pasada jornada del viernes dia 15 de Abril una difusión llamando al Encontro de Marxistas y a la unidad de clase para el 1º de Mayo. A pesar de la lluvia, se han pegado carteles en el Campus Sur de la USC y en sus cercanías. Con este trabajo empezamos a estructurar una Asamblea Local y a fortalecerla. 

SIN JUVENTUD NO HAY PARTIDO!
POR LA REPÚBLICA POPULAR Y EL SOCIALISMO!
SI HAY ALTERNATIVAS

lunes, 11 de abril de 2016

POR UN RÉXIME AO SERVIZO DO POBO, POLA TERCEIRA REPÚBLICA.

 
 
 
As clases que teñen o auténtico poder económico, político, económico, militar e social no estado español sempre optaron pola Monarquía como forma do Estado para seguir tendo ese poder.

Cando o pobo impuxo a II República comenzou unha etapa de cambios democráticos que có goberno da Fronte Popular iniciou unha serie profundas reformas económicas e sociais a favor da poboación traballadora. Nesta etapa o pobo avanzaba de verdade na mellora das súas condicións de vida e o novo goberno comeza a poñer limites os privilexios e abusos dos ricos de sempre.

As oligarquías non se resignaron e recorreron a un golpe militar fascista encabezado polo asasino Franco có apoio  de Hitler e  Mussolini, que contou coa bendición da igrexa e a "neutralidade" das potencias europeas que se dicían democráticas.

A criminal ditadura que converteu o estado español nun autentico campo de concentración aplicou todo o terror e toda a represión que puido para evitar que o pobo recuperara a súa soberanía e o réxime republicano que legalmente se tiña conquistado nas urnas.

O propio asasino Franco declarou a Juan Carlos de Borbón como o seu herdeiro a título de rei, e deixou claro que os cambios políticos que tiveran que facerse no futuro tiñan un límite imposto pola ameaza da intervención militar, os poderosos impuxeron que o réxime político no Estado español tiña que ser unha monarquía, e que de ningún xeito podía permitirse que se reivindicara á volta á legalidade republicana. Esta chantaxe baseada no medo, na represión, no engano e na manipulación tivo éxito, axudada tamén pola claudicación dalgúns que se dicían de esquerdas e que aceptaron unha  "transición" na que renunciaron a pedir contas aos que cometeron crimes contra a humanidade, e que se enriqueceron escandalosamente a base de estar do lado da ditadura fascista.

O resultado é que, a pesares dalgúns dereitos e espazos de liberdade que nos tiveron que ceder pola loita e o sacrificio de moitos, o pobo non puido elixir libremente a forma de goberno que desexaba para o estado español.

A día de hoxe seguimos a padecer unha monarquía que coma no pasado foinos imposta, porque ten unha función primordial, a de ser a máxima e máis poderosa autoridade política do estado, con competencias legais mesmo para evitar que entren en  vigor leis que poidan atacar os privilexios dos ricos, e incluso con competencias para impedir, digan o que digan os resultados electorais, a formación de gobernos que queiran defender de verdade os intereses do pobo traballador e que non se sometan aos intereses das grandes fortunas e das grandes empresas. Velaí a función da monarquía, e a razón de que ata fai ben pouco non puidera ser obxecto de crítica algunha, e pola contra era aplaudida dende os medios de desinformación de masas, e continua recibindo continuas gabanzas por parte dos mamporreros do poder.

A monarquía non é neutral, e forma parte do entramado de poder da oligarquía, esta o servizo dos mesmos que para defender os seus intereses de usura e latrocinio asfixian e explotan ao pobo traballador.

Non podemos acreditar que vivamos nun réxime realmente democrático cando a riqueza se concentra cada vez máis en poucas mans, mentres crece a pobreza entre o pobo, con cada vez máis persoas en paro e sen subsidios, con salarios insuficientes e pensións cativas que non permiten vivir con dignidade, e que vanse ir reducindo, con cada vez menos dereitos laborais e sociais, con desfiuzamentos de familias de vivendas que quedan valeiras e pasan a mans dos bancos que nos rouban, con recortes intolerábeis en sanidade e ensino, con prezos da luz e da auga que non deixan de subir para dar beneficios económicos a unha minoría que cada dia é máis rica a costa de que sexamos máis pobres, con máis represión cando exercemos o dereito a protesta e nos mobilizamos.

A  loita do pobo non debe estar limitada  a defendernos e reivindicar o respecto aos nosos dereitos. Para ser eficaces temos que lograr cambios reais na estrutura política, económica, e social do país, cambios para sacarlle o  poder a quen realmente o ten e para evitar que a riqueza que producimos có noso traballo sexa apropiada por unha minoría que só pensa en encher o seu peto.

Por todo isto para nós a loita pola República non é só a loita para recuperar un réxime democrático no que a xefatura do estado sexa elixida pola cidadanía nas urnas, e cun mandato por un tempo limitado. Para nós a loita pola República é a loita por conquistar un réxime ao servizo do pobo e gobernado polo pobo, para que os dereitos do pobo, comenzando polo dereito ao traballo, non poidan ser pisoteados nunca máis pola minoría dos grandes ricos.

A República da que falamos e defendemos, terá como principal obriga poñer o poder político, económico e social o servizo do pobo traballador, e debe ser a ferramenta para lograr que impere a xustiza social.
Cando conmemoramos o 14 de Abril non só recordamos o pasado, actuamos no presente para construír o futuro, poñemos as bases para a terceira República, cuestionamos realmente o sistema, abrimos o debate para cambialo todo de verdade e non só as caras nas institucións burguesas. 

Non haberá cambio real sen República, sen superar o réxime do 78, a monarquía funciona como o garante para que todo siga igual. 


SAÚDE E REPÚBLICA!
A POLA TERCEIRA!

viernes, 8 de abril de 2016

LA LUCHA POR LA REPÚBLICA POPULAR ES DE PRIMERA ORDEN:



En  estas  fechas  de  conmemoración  del  85  aniversario  de  la  proclamación  de  la  Segunda  República,  en  el  seno  de  la  izquierda  revolucionaria  (  y  añado  rupturista  )  observo  una  vez  más  que  surge  la  necesidad  de  explicar  como  la  lucha  republicana  está  estrictamente  ligada  a  la  conquista  por  el  Socialismo.

En  primer  lugar  se  trata  de  una  cuestión  de  coherencia:  la  Monarquía  Parlamentaria  se  ha  constatado  como  una  maniobra  elaborada  por  los  poderes  económicos  de  la  dictadura,  la  incipiente  de  por  aquel  entonces  clase  burguesa,  con  la  inestimable  colaboración  y  aceptación  del  revisionismo  carrilista  (  cuyos  métodos  aún  son  visibles  en  una  no  pequeña  parte  del  PCE  ).  Como  garantistas  de  la  democracia  popular  y  el  poder  obrero  nos  oponemos  a  la  Transición,  al  “franquismo  sin  Franco”,  mas  tampoco  nos  valen  fórmulas  reformistas  constitucionales.  La  lucha  por  la  Tercera  República  es  de  sentido  común  del  actual  momento  histórico,  no  un  capricho  fortuito.

En  segundo  lugar  es  una  cuestión  táctica:  El  proletariado  y  otros  sectores  como  el  estudiantado  o  el  desempleado  sobrelleva  momentos  dramáticos,  profundamente  complicados,  cuyo  germen  es  una  crisis  económica  sin  comparación,  agudizada  ésta  por  la  dependencia  y  debilidad  estatal.  El  Estado  Español  lleva  décadas  inmerso  en  las  contradicciones  productivas  entre  “periferia  -  centro“,  tocándole  a  éste  una  suerte  de  mezquina  subordinación  en  el  polo  imperialista  europeo.  En  este  escenario  se  hace  impostergable  recuperar  la  soberanía  de  clase  y  la  independencia  nacional.  Bajo  la  alianza  obrero  -  campesina,  dirigida  por  el  Partido  Comunista,  su  vanguardia  y  guía,  el  carácter  de  la  República  a  la  que  aspiramos  tiene  que  adquirir  marcados  contenidos  democrático  -  populares.  La  nacionalización  de  los  sectores  productivos,  el  derecho  inalienable  de  la  autodeterminación  de  naciones  como  la  gallega,  no  son  tareas  rigurosamente  socialistas  pero  como  nos  enseñó  Vladimir  Lenin  en  Dos  tácticas  de  la  socialdemocracia  en  la  revolución  democráctica,  son  inseparables  al  porvenir  comunista,  están  por  lo  tanto  en  plena  armonía.  Nuestra  lucha  es  un  proceso  ininterrumpido  de  etapas,  y  nunca  un  “todo  o  nada  “  propio  de  los  mencheviques  y  demás  izquierdistas.

En  tercer  lugar  se  trata  de  una  cuestión  pedagógica  de  la  propia  historiaEn  la  memoria  del  pueblo  trabajador  está  presente  el  avance  que  supuso  el  período  de  la  Segunda  Republica,  a  pesar  de  la  campaña  de  descrédito  de  los  mass  media,  voceros  todos  ellos  del  Régimen  del  78.  La  alfabetización,  el  sufragio  universal  femenino,  la  laicidad  de  las  instituciones,  etc,  fueron  medidas  forjadas  por  el  movimiento  obrero,  inspirado  en  su  mayoría  por  el  ideario  sindical  y  socialista.  Pero  sobre  todo,  hizo  mella  en  nosotros  la  experiencia  del  Frente  Popular,  donde  el  heroico  PCE  de  José  Diaz,  animados  por  las  conclusiones  de  Dimitrov  en  el  7  Discurso  de  la  Tercera  Internacional,  adquirió  las  enseñanzas  cruciales  para  el  Movimiento  Comunista:  distanciarse  del  dogmatismo  y  ser  cabeza  del  antifascismo,  creciendo  velozmente  en  militancia  y  ganando  altas  cotas  de  confianza.

En  definitiva,  de  lo  que  se  trata  es  de  construir  un  nuevo  bloque  hegemónico,  alejado  del  sectarismo  que  promueven  los  radical  oportunistas,  capaz  de  disputarle  el  espacio  de  poder  al  marco  contención  oligárquico,  y  aupar  a  las  bases  sociales  a  un  nuevo  orden  de  bien  común  y  prosperidad.  Afirmamos  sin  vacilaciones  que  la  unidad  republicana,  es  y  ha  sido,  un  objetivo  común  a  los  leninistas.  No  puede  haber  equívocos  en  tal  cometido.  Ánimo,  camaradas!

Cano  Iglesias.  8  de  Abril  del  2016.

jueves, 31 de marzo de 2016

AS COMUNISTAS COA SOLIDARIEDADE INTERNACIONALISTA! Á ÚNICA SOLUCIÓN E UNHA RESPOSTA Á AGRESIVIDADE IMPERIALISTA!



DEFENSA DA MOCIÓN EN FAVOR DA SEGUNDA REPÚBLICA EN NARÓN





Parafraseando a ese gran comunista e poeta que foi Miguel Hernández, que rematou a súa luminosa vida un mes de Marzo de fai 74 anos nunha cadea fascista, “Xamais renunciaremos nin o máis vello dos nosos sonos”. 
 
O 14 de abril cumpriranse 85 anos da proclamación da II República, o primeiro réxime democrático da nosa historia que instaurou un verdadeiro Estado de Dereito e proclamou a primeira constitución democrática de España. Esta Constitución plasmou o principio de igualdade dos españois ante a lei, ao proclamar España como “unha república de traballadores de toda clase que se organiza en réxime de Liberdade e de Xustiza”, o principio de soberanía popular, establece o sufraxio universal para homes e mulleres maiores de 23 anos. En economía a propiedade privada quedou suxeita aos intereses da economía nacional, constituíuse un “Estado integral, compatible coa autonomía dos Municipios e as Rexións”, o principio de laicidade “o Estado, as rexións, as provincias e os Municipios, non manterán, favorecerán, nin auxiliarán economicamente ás Igrexas, Asociacións e Institucións relixiosas”, ademais recoñeceuse o matrimonio civil e o divorcio así como o ensino primario laico, gratuíto e obrigatorio, e recoñécese a liberdade de cátedra.

A II República promoveu o avance na transformación da nosa sociedade, na defensa das liberdades individuais e colectivas, e na consecución da xustiza social.

Este sistema democrático acabou coa derrota na Guerra Civil para dar paso a máis de 40 anos de franquismo, de represión e de retrocesos.

O 14 de abril ten que ser unha data reivindicativa para reclamar o dereito á República e facer unha homenaxe a todos os alcaldes e concelleiros dos concellos daquel período, así como condenar o golpe de estado franquista contra a II República.

“Quen esquece a súa historia esta condenado a repetila”, isto o dixo fai moito tempo un tal Marco Tulio Cicerón, ala no 106 AC, esta é unha gran verdade, precisamos de ter Memoria Histórica. 
 
Porque a mal chamada Guerra Civil non foi unha guerra, foi un golpe de estado perpetrado por militares traidores as ordenes da oligarquía que defendía os seus privilexios, un golpe de estado contra un goberno lexitimo e referendado nas urnas, un golpe de estado covarde que provocou unha guerra brutal, os fascistas do bando Nacional contaron con a inestimable axuda do fascista Benito Mussolini que enviou soldados e armas, tamén do NAZISMO de Adolf Hitler que aportou máis armas e a súa aviación, trouxeron tamén a Garda Mora, a todos eles o fascismo español lles abriu as portas para matar o seu propio pobo, no estado español fíxose un verdadeiro xenocidio ideolóxico, as fosas comúns seguen cheas da semente dun pobo que se quería libre. 
 
Lembro agora unha das imaxes de Castelao onde dicía, “Non enterran cadáveres enterran semente.”

Algúns din que cando falamos de memoria, xustiza e reparación, reábrense feridas, pero ¿como imos a reabrir feridas que nunca foron pechadas?, ¿como perdoar cando nunca se pediu perdón?, a ninguén se lle ocorre en Alemaña falar de que hai que esquecer o holocausto, alí negalo é un delito. 
 
Por Narón, polo noso concello tamén pasou a besta fascista, as cifras contan unha pequena parte do horror e o terror que se viviu, pero só temos datos estimados, tan só coñecemos a punta do iceberg da barbarie, posto que algúns aínda teiman en perder a Memoria. 
 
Temos documentados un total de 93 asasinados en Narón, unha parte deles foron mariñeiros que se mantiveron fieis a República e a legalidade durante o golpe, no Val foron fusilados e enterrados no cemiterio 48 mariñeiros do “Acorazado España” e do “Vapor Domine”, en San Mateo foron fusilados e enterrados no cemiterio 17 mariñeiros do “Mar Cantabrico”.

Nove veciños de Narón foron fusilados, quince foron paseados e asasinados nas nosas cunetas, un foi apaleado ata a morte, dous morreron en enfrontamento armado, outro morreu en prisión.
Estas 93 persoas foron asasinadas, pero tamén están os represaliados, os que foron depurados, os desterrados, os escapados e exiliados, os presos, os multados...

Como terrible anécdota do terror das hordas Nacional Católicas do Franquismo, destas beatas persoas que loitaban por “Deus” e “España”, esta o feito de que o día 26 de Decembro, supoño que para celebrar o Natal, no Val foron fusilados máis de 20 mariñeiros do “Acorazado España”. 
 
O próximo día 13 de Abril Memoria Histórica acompañada por todas e todos os que queremos ter Memoria fará no cemiterio do Val unha ofrenda floral en homenaxe a todas e todos os represaliados. 
 
Honor e Gloria os nosos mártires.
Saúde e República. A pola terceira.

martes, 29 de marzo de 2016

ESTE 13 DE ABRIL: TOD@S Á FOLGA ESTUDANTIL!






Desde hai xa un tempo levamos soportando as políticas de recortes do actual goberno impopular, o que supón unha claro deterioro das condicións das nosas vidas. No presente, o PP da corrupción e o malgasto xestiona para os escuros intereses do BCE e o FMI, salvando os desastres das elites oligárquicas e esquecéndose por completo de quen di representar.

No concreto, a mocidade na Galiza sufrimos con dureza a saída dos partidos do Réxime para a actual crise do capital, traducida esta en máis desemprego, precariedade e máis privatizacións do chamado sector público.

O sector educativo non queda á marxe destas medidas contrarias ás clases populares. Os golpes contra a nosa formación céntranse na exclusión, na segregación e na discriminación da nosa lingua e cultura nacional. Coa actual LOMCE ( e todo o que esta lei leva ), mais o modelo do 3+2 , trátasenos como mercadoría, limitando así aínda máis o noso acceso a un ensino público, democrático, laico, de calidade e en galego.

O Encontro de Marxistas, espazo coordinador e de debate entre as revolucionarias de recente creación, chama a dar unha resposta en clave unitaria e combativa, en contraposición ós valores individualistas e liberais que nos ofrece esa "nova esquerda" ciudadanista, indefinida ideolóxicamente. Un certeiro ataque que centre os seus obxectivos no marco político herdado do franquismo, a Monarquía Parlamentaria, e o sistema económico de libre mercado en acelerada decadencia. En definitiva, contra os nosos inimigos de clase.

Así pois, a xuventude temos coma inaprazables tarefas a construción dunha República Popular, baseada na libre adhesión das nacións e pobos encarceados por o actual Estado Español, e do Socialismo, como etapa previa a unha sociedade plenamente igualitaria e xusta, a Comunista.

Sabemos que nos atopamos ante a urxencia de conformar un sindicato estudantil forte e cohesionado para que devolva a vida á mobilización social, pero tamén é de primeira necesidade recuperar o prestixio das leninistas e avanzar xuntas para a construcción do Partido Comunista. 

POR UNHA EDUCACIÓN Ó SERVIZO DO POBO!
POR UN ESTUDANTADO VALENTE E ORGANIZADO!!!

miércoles, 23 de marzo de 2016

ACTO EN VIGO CONTRA O EMBARGO IMPERIALISTA Á CUBA POPULAR


O Encontro de Marxistas amosa o seu total apoio ó acto convocado hoxe, Mércores 23 de Marzo as 18 horas no Mercado do Calvario en Vigo, pola Asociación Cubana Galega Haydee Santamaría, para pedir o remate do vergoñento embargo dos Estados Unidos de América sobre a patria cubana, asumindo así o papel internacionalista e antiimperialista que as comunistas lle corresponde.

ABAIXO A INXUSTA POLÍTICA NORTEAMERICANA!!
VIVA A CUBA DEMOCRÁTICA E SOBERANA!!!! 

martes, 22 de marzo de 2016

SOMOS PIEZAS




Como ya saben, soy un peón de negras de ajedrez, y vengo hoy a contarles algo que me ha pasado y me ha hecho reflexionar; el otro día, después de la partida, un peón blanco se guardó por error en la parte de las piezas negras. En la oscuridad de la caja y fuera del campo de batalla, no le notamos la diferencia con nosotros excepto por el acento, al principio era raro, pero era un tipo estupendo, no muy distinto de nosotros, con el que nos lo pasamos muy bien, lo único que quería era volver a casa con la familia y ganarse la vida de forma decente.

Ciertamente lo vi más cercano a mí que mis propias piezas, excluyendo a mis hermanos los peones, porque ¿Qué tenemos que ver nosotros con los caballos? A ellos les gusta la guerra y no tienen autoridad para reclamar, ¿Y con los alfiles? Sólo sé que no sirven al rey, no pueden casarse y tienen suaves y cuidadas manos, ¿Las torres? Si hay alguna protesta su obligación en el tablero es salir a darnos de h. estooo.... a darnos una lección de civismo, ¿La reina? Bueno, en apariencia la reina no es tan lejana, de hecho todos los peones soñamos en convertirnos en una, pero es altiva y en realidad es inalcanzable, cuando coronamos y ocupamos su lugar, es sólo hasta que acaba la partida y a casa vuelves peón ¿El rey?, es una pieza no mucho mejor que uno de nosotros, de hecho, ¿por qué tenemos que morir por él? Ahora me siento mas ligado al peón blanco que a él.

Pensé mucho, volví a pensar, le di vueltas, seguí reflexionando... ¿Por qué es tan poderoso? ¿Por qué no puede ser elegido?, ni siquiera podemos coronar a rey, podemos convertirnos en cualquier pieza menos en él ¿Por qué hace falta rey?, ¿Por qué él es considerado mejor que uno de nosotros?. Para mí es más válido cualquier peón, ya que estamos en contacto con la realidad, creo que si se nos escuchase nos iría mejor, además si el rey no es el que manda no perderíamos al rendirse una pieza, y eso es otra, al rey nunca lo comen, el muy cobarde se rinde, nos pide morir por él, pero él si se ve amenazado exige cualquier sacrificio para salvarse, incluso la reina...

Intenté hablar con las otras piezas, pero las piezas “superiores” no me escucharon (a las torres no les conté nada, ya sabéis, ven alborotadores y espías en todas partes y no tenía ganas de probar el calabozo) En el caso de la pareja real ni siquiera se puede acercar uno a ellos y, además, mis compañeros los peones estaban ocupados con el fútbol... y les entiendo, el reino se mantiene con su trabajo y cuando llevas trabajando 40 horas declaradas y 20 sin declarar, el domingo sólo tienes ganas de descansar la cabeza.

Llegó el día de la partida, tengo al peón blanco enfrente, de repente veo lo inútil que es todo, al llegarme la orden me niego a avanzar y le grito a mis hermanos, ¡No peleéis contra ellos, son peones como vosotros!, luego le grito a todos ¡Peones del tablero, uníos!, pero todo es inútil, mis hermanos acatan las órdenes, los enemigos no me escuchan, y el primero en morir es mi amigo el peón blanco. Yo caí en batalla y en el informe oficial se declaró que me mantuve firme en la defensa del rey, una vida curiosa ésta, las torres me metieron en el calabozo después de la partida y tengo que reconocer que pusieron mucho empeño en hacer su trabajo, así que, voluntariamente, acepté y transigí...

Ya no soy el mismo, el fútbol me enfada, las conversaciones de mis compañeros no me llenan, se que ya no soy un peón, pero lo sigo siendo y cada partida veo a mi amigo enfrente, acato órdenes, y hago lo que tengo que hacer, pero no puedo evitar llorar al matar a una pieza blanca, si pudiera hacerles entender, si tan solo entendieran. Ojalá un día...

El peón de negras

ANDRÉ ABELEDO PRESENTOU UNHA MOCIÓN EN NARÓN PARA A CONMEMORACIÓN DO 14 DE ABRIL



André Abeledo, militante comunista e membro activo do Encontro de Marxistas , presentou no Concello de Narón unha MOCIÓN EN CLAVE RUPTURISTA E MEMORIALISTA, para que se celebre neste municipio de Ferrolterra o 85 Aniversario da Segunda República. 

A continuación, reproducimos algunhas partes da Moción:

  " O 14 de abril cumpriranse 85 anos da proclamación da II República, o primeiro réxime democrático da nosa historia que instaurou  un verdadeiro Estado de Dereito e proclamou a primeira constitución democrática de España. "

  " A II República promoveu o avance na transformación da nosa sociedade, na defensa das liberdades individuais e colectivas, e na consecución da xustiza social.

Este sistema democrático acabou coa derrota na Guerra Civil para dar paso a máis de 40 anos de franquismo, de represión e de retrocesos. "

  " O 14 de abril ten que ser unha data reivindicativa para reclamar o dereito á República e facer unha homenaxe a todos  os alcaldes e concelleiros dos concellos daquel período, así como condenar o golpe de estado franquista contra a II República. "

  " Por todo iso (...) sometemos á consideración do Pleno a aprobación dos seguintes ACORDOS:

1.- Condenar o alzamento militar do 18 de xullo de 1936 contra o goberno lexítimo da II República española.


2.- Que o 14 de abril ondee a bandeira republicana na sede consistorial, ou na praza principal do municipio, para  facer unha homenaxe a todas as persoas que defenderon a II República así como ao período democrático que se inaugurou.


3.- Que o Concello organice no municipio actos conmemorativos e divulgativos do 85 aniversario da proclamación da II República, así como promover actividades encamiñadas á rehabilitación política e cívica de todos aqueles cidadáns e cidadás que foron vítimas da represión franquista xa fose durante o alzamento militar, ou durante a posguerra. "

O Encontro de Marxistas CHAMA a participación activa das revolucionarias para esta data, organizando actos, charlas, e difundindo un MANIFESTO e un CARTEL que prepararemos entre todas, reclamando unha REPÚBLICA POPULAR e o SOCIALISMO, para devolverlle a democracia ó pobo traballador.

jueves, 17 de marzo de 2016

CONCLUSIÓNS DO PRIMEIRO ENCONTRO DE MARXISTAS EN PONTEVEDRA.

   
O primeiro “Encontro de Marxistas” celebrouse o domingo día 6 de Marzo en Pontevedra, o chamamento acudiron comunistas de toda Galiza que militan en diferentes partidos e organizacións da esquerda marxista é camaradas a nivel individual. 

O “Encontro de Marxistas” é un proceso propio da Galiza pero aberto a coñecer e compartir experiencias con proxectos similares que están a xurdir tanto no estado español como a nivel internacional, nesta ocasión contamos coa presencia de dous camaradas que están a impulsar a “Plataforma de Comunistas” en Madrid. 
Nas intervencións fíxose un análises da actual situación nacional e internacional facendo fincapé na vixencia da loita de clases como motor da historia, concordamos en que para poder definirse de esquerdas hai que ser anticapitalista, que é preciso recuperar o prestixio dos comunistas entre a clase obreira. 

Entendemos que é necesaria a superación do réxime do 78 para poder instaurar a República con unha verdadeira democracia popular, e a realización dun traballo pedagóxico sobre esta tarefa.

Os comunistas debemos ser un suxeito político real, o comunismo é dialéctica, é organización, é debate, pero tamén audacia e práctica. 

Partindo da base de que a esquerda sempre é rupturista entendemos a necesidade da unidade da esquerda, e de participar en todos os espazos de confluencia para ser ferramenta de cambio real en mans das traballadoras e traballadores, esta confluencia debe basearse no debate, nos posiciónamentos de carácter ideolóxico, nos programas políticos, non só no resultadismo e na mercadotecnia. 

Sabemos que é necesario que as comunistas e os comunistas fagan oír a súa voz nos movementos de masas, sabemos que o “ciudadanismo” froito da revolución francesa non pode cambiar a sociedade posto que defende as posicións da burguesía.

Estamos ante unha crise económica da que non se pode saír dende o capitalismo, é unha crise  de sobreprodución e de escaseza de recursos enerxéticos, unha crise da que nacen as actuais guerras de rapiña e de destrución de estados para roubar as riquezas dos pobos.

Constatamos que é necesaria unha maior participación da muller liderando a loita contra o sistema, posto que a muller é dende sempre a parte da clase obreira máis explotada, e a quen esta afectando a crise máis duramente. 

Tamén precisamos dunha maior presencia da xuventude, traballar na formación de novos cadros comunistas, crear un espazo de debate e intercambio de ideas é unha peza fundamental para a recuperación da conciencia de clase.

Os comunistas debemos estar presentes activamente en todos os frontes de masas e non perdernos na burocracia institucional, para iso precisamos de masa crítica, de bases preparadas, de militancia activa, demostrando a nosa capacidade para cambiar a realidade, para construír alternativas o sistema, traballando dende dentro das institucións burguesas pero sobre todo na rúa, nos centros de traballo, na loita estudantil...

Temos que ser vangarda e punta de lanza na loita contra as guerras, conta a explotación, defendendo os dereitos da clase obreira, avisando do perigo que supón o capitalismo para a supervivencia da nosa especie e da vida no noso planeta. 

Entendemos que é necesario que a Galiza teña un proceso propio, somos unha nación cunha historia, unha cultura, e unha lingua propias, pero non debemos perder de vista o carácter internaciolista e de unidade de clase da nosa loita. 

Emprazámonos a novos encontros nas diferentes comarcas e localidades da Galiza, e a continuar traballando nas nosas organizacións e partidos, a seguir camiñando cara o horizonte comunista, e a seguir difundindo a necesidade de “encontrarnos no encontro”.

Comezamos dende agora a preparación de un SEGUNDO ENCONTRO NACIONAL.

 Proletarios de todos os países unídevos!