AS COMUNISTAS COA SOLIDARIEDADE INTERNACIONALISTA! Á ÚNICA SOLUCIÓN E UNHA RESPOSTA Á AGRESIVIDADE IMPERIALISTA!

DEFENSA DA MOCIÓN EN FAVOR DA SEGUNDA REPÚBLICA EN NARÓN

Parafraseando a ese gran comunista e poeta que foi Miguel Hernández, que rematou a súa luminosa vida un mes de Marzo de fai 74 anos nunha cadea fascista, “Xamais renunciaremos nin o máis vello dos nosos sonos”. 

 

O 14 de abril cumpriranse 85 anos da proclamación da II República, o primeiro réxime democrático da nosa historia que instaurou un verdadeiro Estado de Dereito e proclamou a primeira constitución democrática de España. Esta Constitución plasmou o principio de igualdade dos españois ante a lei, ao proclamar España como “unha república de traballadores de toda clase que se organiza en réxime de Liberdade e de Xustiza”, o principio de soberanía popular, establece o sufraxio universal para homes e mulleres maiores de 23 anos. En economía a propiedade privada quedou suxeita aos intereses da economía nacional, constituíuse un “Estado integral, compatible coa autonomía dos Municipios e as Rexións”, o principio de laicidade “o Estado, as rexións, as provincias e os Municipios, non manterán, favorecerán, nin auxiliarán economicamente ás Igrexas, Asociacións e Institucións relixiosas”, ademais recoñeceuse o matrimonio civil e o divorcio así como o ensino primario laico, gratuíto e obrigatorio, e recoñécese a liberdade de cátedra.

A II República promoveu o avance na transformación da nosa sociedade, na defensa das liberdades individuais e colectivas, e na consecución da xustiza social.

Este sistema democrático acabou coa derrota na Guerra Civil para dar paso a máis de 40 anos de franquismo, de represión e de retrocesos.

O 14 de abril ten que ser unha data reivindicativa para reclamar o dereito á República e facer unha homenaxe a todos os alcaldes e concelleiros dos concellos daquel período, así como condenar o golpe de estado franquista contra a II República.

“Quen esquece a súa historia esta condenado a repetila”, isto o dixo fai moito tempo un tal Marco Tulio Cicerón, ala no 106 AC, esta é unha gran verdade, precisamos de ter Memoria Histórica. 

 

Porque a mal chamada Guerra Civil non foi unha guerra, foi un golpe de estado perpetrado por militares traidores as ordenes da oligarquía que defendía os seus privilexios, un golpe de estado contra un goberno lexitimo e referendado nas urnas, un golpe de estado covarde que provocou unha guerra brutal, os fascistas do bando Nacional contaron con a inestimable axuda do fascista Benito Mussolini que enviou soldados e armas, tamén do NAZISMO de Adolf Hitler que aportou máis armas e a súa aviación, trouxeron tamén a Garda Mora, a todos eles o fascismo español lles abriu as portas para matar o seu propio pobo, no estado español fíxose un verdadeiro xenocidio ideolóxico, as fosas comúns seguen cheas da semente dun pobo que se quería libre. 

 

Lembro agora unha das imaxes de Castelao onde dicía, “Non enterran cadáveres enterran semente.”

Algúns din que cando falamos de memoria, xustiza e reparación, reábrense feridas, pero ¿como imos a reabrir feridas que nunca foron pechadas?, ¿como perdoar cando nunca se pediu perdón?, a ninguén se lle ocorre en Alemaña falar de que hai que esquecer o holocausto, alí negalo é un delito. 

 

Por Narón, polo noso concello tamén pasou a besta fascista, as cifras contan unha pequena parte do horror e o terror que se viviu, pero só temos datos estimados, tan só coñecemos a punta do iceberg da barbarie, posto que algúns aínda teiman en perder a Memoria. 

 

Temos documentados un total de 93 asasinados en Narón, unha parte deles foron mariñeiros que se mantiveron fieis a República e a legalidade durante o golpe, no Val foron fusilados e enterrados no cemiterio 48 mariñeiros do “Acorazado España” e do “Vapor Domine”, en San Mateo foron fusilados e enterrados no cemiterio 17 mariñeiros do “Mar Cantabrico”.

Nove veciños de Narón foron fusilados, quince foron paseados e asasinados nas nosas cunetas, un foi apaleado ata a morte, dous morreron en enfrontamento armado, outro morreu en prisión.

Estas 93 persoas foron asasinadas, pero tamén están os represaliados, os que foron depurados, os desterrados, os escapados e exiliados, os presos, os multados...

Como terrible anécdota do terror das hordas Nacional Católicas do Franquismo, destas beatas persoas que loitaban por “Deus” e “España”, esta o feito de que o día 26 de Decembro, supoño que para celebrar o Natal, no Val foron fusilados máis de 20 mariñeiros do “Acorazado España”. 

 

O próximo día 13 de Abril Memoria Histórica acompañada por todas e todos os que queremos ter Memoria fará no cemiterio do Val unha ofrenda floral en homenaxe a todas e todos os represaliados. 

 

Honor e Gloria os nosos mártires.

Saúde e República. A pola terceira.

ESTE 13 DE ABRIL: TOD@S Á FOLGA ESTUDANTIL!

Desde hai xa un tempo levamos soportando as políticas de recortes do actual goberno impopular, o que supón unha claro deterioro das condicións das nosas vidas. No presente, o PP da corrupción e o malgasto xestiona para os escuros intereses do BCE e o FMI, salvando os desastres das elites oligárquicas e esquecéndose por completo de quen di representar.

No concreto, a mocidade na Galiza sufrimos con dureza a saída dos partidos do Réxime para a actual crise do capital, traducida esta en máis desemprego, precariedade e máis privatizacións do chamado sector público.

O sector educativo non queda á marxe destas medidas contrarias ás clases populares. Os golpes contra a nosa formación céntranse na exclusión, na segregación e na discriminación da nosa lingua e cultura nacional. Coa actual LOMCE ( e todo o que esta lei leva ), mais o modelo do 3+2 , trátasenos como mercadoría, limitando así aínda máis o noso acceso a un ensino público, democrático, laico, de calidade e en galego.

O Encontro de Marxistas, espazo coordinador e de debate entre as revolucionarias de recente creación, chama a dar unha resposta en clave unitaria e combativa, en contraposición ós valores individualistas e liberais que nos ofrece esa "nova esquerda" ciudadanista, indefinida ideolóxicamente. Un certeiro ataque que centre os seus obxectivos no marco político herdado do franquismo, a Monarquía Parlamentaria, e o sistema económico de libre mercado en acelerada decadencia. En definitiva, contra os nosos inimigos de clase.

Así pois, a xuventude temos coma inaprazables tarefas a construción dunha República Popular, baseada na libre adhesión das nacións e pobos encarceados por o actual Estado Español, e do Socialismo, como etapa previa a unha sociedade plenamente igualitaria e xusta, a Comunista.

Sabemos que nos atopamos ante a urxencia de conformar un sindicato estudantil forte e cohesionado para que devolva a vida á mobilización social, pero tamén é de primeira necesidade recuperar o prestixio das leninistas e avanzar xuntas para a construcción do Partido Comunista. 

POR UNHA EDUCACIÓN Ó SERVIZO DO POBO!

POR UN ESTUDANTADO VALENTE E ORGANIZADO!!!

ACTO EN VIGO CONTRA O EMBARGO IMPERIALISTA Á CUBA POPULAR

O Encontro de Marxistas amosa o seu total apoio ó acto convocado hoxe, Mércores 23 de Marzo as 18 horas no Mercado do Calvario en Vigo, pola Asociación Cubana Galega Haydee Santamaría, para pedir o remate do vergoñento embargo dos Estados Unidos de América sobre a patria cubana, asumindo así o papel internacionalista e antiimperialista que as comunistas lle corresponde.

ABAIXO A INXUSTA POLÍTICA NORTEAMERICANA!!

VIVA A CUBA DEMOCRÁTICA E SOBERANA!!!! 

SOMOS PIEZAS

Como ya saben, soy un peón de negras de ajedrez, y vengo hoy a contarles algo que me ha pasado y me ha hecho reflexionar; el otro día, después de la partida, un peón blanco se guardó por error en la parte de las piezas negras. En la oscuridad de la caja y fuera del campo de batalla, no le notamos la diferencia con nosotros excepto por el acento, al principio era raro, pero era un tipo estupendo, no muy distinto de nosotros, con el que nos lo pasamos muy bien, lo único que quería era volver a casa con la familia y ganarse la vida de forma decente.

Ciertamente lo vi más cercano a mí que mis propias piezas, excluyendo a mis hermanos los peones, porque ¿Qué tenemos que ver nosotros con los caballos? A ellos les gusta la guerra y no tienen autoridad para reclamar, ¿Y con los alfiles? Sólo sé que no sirven al rey, no pueden casarse y tienen suaves y cuidadas manos, ¿Las torres? Si hay alguna protesta su obligación en el tablero es salir a darnos de h. estooo.... a darnos una lección de civismo, ¿La reina? Bueno, en apariencia la reina no es tan lejana, de hecho todos los peones soñamos en convertirnos en una, pero es altiva y en realidad es inalcanzable, cuando coronamos y ocupamos su lugar, es sólo hasta que acaba la partida y a casa vuelves peón ¿El rey?, es una pieza no mucho mejor que uno de nosotros, de hecho, ¿por qué tenemos que morir por él? Ahora me siento mas ligado al peón blanco que a él.

Pensé mucho, volví a pensar, le di vueltas, seguí reflexionando... ¿Por qué es tan poderoso? ¿Por qué no puede ser elegido?, ni siquiera podemos coronar a rey, podemos convertirnos en cualquier pieza menos en él ¿Por qué hace falta rey?, ¿Por qué él es considerado mejor que uno de nosotros?. Para mí es más válido cualquier peón, ya que estamos en contacto con la realidad, creo que si se nos escuchase nos iría mejor, además si el rey no es el que manda no perderíamos al rendirse una pieza, y eso es otra, al rey nunca lo comen, el muy cobarde se rinde, nos pide morir por él, pero él si se ve amenazado exige cualquier sacrificio para salvarse, incluso la reina...

Intenté hablar con las otras piezas, pero las piezas “superiores” no me escucharon (a las torres no les conté nada, ya sabéis, ven alborotadores y espías en todas partes y no tenía ganas de probar el calabozo) En el caso de la pareja real ni siquiera se puede acercar uno a ellos y, además, mis compañeros los peones estaban ocupados con el fútbol... y les entiendo, el reino se mantiene con su trabajo y cuando llevas trabajando 40 horas declaradas y 20 sin declarar, el domingo sólo tienes ganas de descansar la cabeza.

Llegó el día de la partida, tengo al peón blanco enfrente, de repente veo lo inútil que es todo, al llegarme la orden me niego a avanzar y le grito a mis hermanos, ¡No peleéis contra ellos, son peones como vosotros!, luego le grito a todos ¡Peones del tablero, uníos!, pero todo es inútil, mis hermanos acatan las órdenes, los enemigos no me escuchan, y el primero en morir es mi amigo el peón blanco. Yo caí en batalla y en el informe oficial se declaró que me mantuve firme en la defensa del rey, una vida curiosa ésta, las torres me metieron en el calabozo después de la partida y tengo que reconocer que pusieron mucho empeño en hacer su trabajo, así que, voluntariamente, acepté y transigí...

Ya no soy el mismo, el fútbol me enfada, las conversaciones de mis compañeros no me llenan, se que ya no soy un peón, pero lo sigo siendo y cada partida veo a mi amigo enfrente, acato órdenes, y hago lo que tengo que hacer, pero no puedo evitar llorar al matar a una pieza blanca, si pudiera hacerles entender, si tan solo entendieran. Ojalá un día...

El peón de negras

ANDRÉ ABELEDO PRESENTOU UNHA MOCIÓN EN NARÓN PARA A CONMEMORACIÓN DO 14 DE ABRIL

André Abeledo, militante comunista e membro activo do Encontro de Marxistas , presentou no Concello de Narón unha MOCIÓN EN CLAVE RUPTURISTA E MEMORIALISTA, para que se celebre neste municipio de Ferrolterra o 85 Aniversario da Segunda República. 

A continuación, reproducimos algunhas partes da Moción:

  " O 14 de abril cumpriranse 85 anos da proclamación da II República, o primeiro réxime democrático da nosa historia que instaurou  un verdadeiro Estado de Dereito e proclamou a primeira constitución democrática de España. "

  " A II República promoveu o avance na transformación da nosa sociedade, na defensa das liberdades individuais e colectivas, e na consecución da xustiza social.

Este sistema democrático acabou coa derrota na Guerra Civil para dar paso a máis de 40 anos de franquismo, de represión e de retrocesos. "

  " O 14 de abril ten que ser unha data reivindicativa para reclamar o dereito á República e facer unha homenaxe a todos  os alcaldes e concelleiros dos concellos daquel período, así como condenar o golpe de estado franquista contra a II República. "

  " Por todo iso (...) sometemos á consideración do Pleno a aprobación dos seguintes ACORDOS:

1.- Condenar o alzamento militar do 18 de xullo de 1936 contra o goberno lexítimo da II República española.

2.- Que o 14 de abril ondee a bandeira republicana na sede consistorial, ou na praza principal do municipio, para  facer unha homenaxe a todas as persoas que defenderon a II República así como ao período democrático que se inaugurou.

3.- Que o Concello organice no municipio actos conmemorativos e divulgativos do 85 aniversario da proclamación da II República, así como promover actividades encamiñadas á rehabilitación política e cívica de todos aqueles cidadáns e cidadás que foron vítimas da represión franquista xa fose durante o alzamento militar, ou durante a posguerra. "

O Encontro de Marxistas CHAMA a participación activa das revolucionarias para esta data, organizando actos, charlas, e difundindo un MANIFESTO e un CARTEL que prepararemos entre todas, reclamando unha REPÚBLICA POPULAR e o SOCIALISMO, para devolverlle a democracia ó pobo traballador.

CONCLUSIÓNS DO PRIMEIRO ENCONTRO DE MARXISTAS EN PONTEVEDRA.

   

O primeiro “Encontro de Marxistas” celebrouse o domingo día 6 de Marzo en Pontevedra, o chamamento acudiron comunistas de toda Galiza que militan en diferentes partidos e organizacións da esquerda marxista é camaradas a nivel individual. 

O “Encontro de Marxistas” é un proceso propio da Galiza pero aberto a coñecer e compartir experiencias con proxectos similares que están a xurdir tanto no estado español como a nivel internacional, nesta ocasión contamos coa presencia de dous camaradas que están a impulsar a “Plataforma de Comunistas” en Madrid. 

Nas intervencións fíxose un análises da actual situación nacional e internacional facendo fincapé na vixencia da loita de clases como motor da historia, concordamos en que para poder definirse de esquerdas hai que ser anticapitalista, que é preciso recuperar o prestixio dos comunistas entre a clase obreira. 

Entendemos que é necesaria a superación do réxime do 78 para poder instaurar a República con unha verdadeira democracia popular, e a realización dun traballo pedagóxico sobre esta tarefa.

Os comunistas debemos ser un suxeito político real, o comunismo é dialéctica, é organización, é debate, pero tamén audacia e práctica. 

Partindo da base de que a esquerda sempre é rupturista entendemos a necesidade da unidade da esquerda, e de participar en todos os espazos de confluencia para ser ferramenta de cambio real en mans das traballadoras e traballadores, esta confluencia debe basearse no debate, nos posiciónamentos de carácter ideolóxico, nos programas políticos, non só no resultadismo e na mercadotecnia. 

Sabemos que é necesario que as comunistas e os comunistas fagan oír a súa voz nos movementos de masas, sabemos que o “ciudadanismo” froito da revolución francesa non pode cambiar a sociedade posto que defende as posicións da burguesía.

Estamos ante unha crise económica da que non se pode saír dende o capitalismo, é unha crise  de sobreprodución e de escaseza de recursos enerxéticos, unha crise da que nacen as actuais guerras de rapiña e de destrución de estados para roubar as riquezas dos pobos.

Constatamos que é necesaria unha maior participación da muller liderando a loita contra o sistema, posto que a muller é dende sempre a parte da clase obreira máis explotada, e a quen esta afectando a crise máis duramente. 

Tamén precisamos dunha maior presencia da xuventude, traballar na formación de novos cadros comunistas, crear un espazo de debate e intercambio de ideas é unha peza fundamental para a recuperación da conciencia de clase.

Os comunistas debemos estar presentes activamente en todos os frontes de masas e non perdernos na burocracia institucional, para iso precisamos de masa crítica, de bases preparadas, de militancia activa, demostrando a nosa capacidade para cambiar a realidade, para construír alternativas o sistema, traballando dende dentro das institucións burguesas pero sobre todo na rúa, nos centros de traballo, na loita estudantil...

Temos que ser vangarda e punta de lanza na loita contra as guerras, conta a explotación, defendendo os dereitos da clase obreira, avisando do perigo que supón o capitalismo para a supervivencia da nosa especie e da vida no noso planeta. 

Entendemos que é necesario que a Galiza teña un proceso propio, somos unha nación cunha historia, unha cultura, e unha lingua propias, pero non debemos perder de vista o carácter internaciolista e de unidade de clase da nosa loita. 

Emprazámonos a novos encontros nas diferentes comarcas e localidades da Galiza, e a continuar traballando nas nosas organizacións e partidos, a seguir camiñando cara o horizonte comunista, e a seguir difundindo a necesidade de “encontrarnos no encontro”.

Comezamos dende agora a preparación de un SEGUNDO ENCONTRO NACIONAL.

 Proletarios de todos os países unídevos!

encontrodemarxistas@gmail.com