O ENCONTRO DE MARXISTAS DIANTE DO 1º DE MAIO

Os e as comunistas, neste Primeiro de Maio, onde os operarios de todo o mundo expresan a súa solidariedade internacionalista, consideramos importante facer énfasis en varias cuestións que creemos de vital importancia para enmarcar o actual contexto de crack económico e para resolver estes momentos delicados para a clase traballadora galega.

1. A actual crise, que empezou en o 2008 e aínda continúa, é de sobre produción en aras do beneficio dunha minoría parasitaria e corrupta, algo o que hai que sumarlle o veloz enriquecimiento e especulativo do capital financeiro.

Isto provoca unha contradición esencial do capitalismo: O control dos medios de produción está neste sistema en mans da patronal e non de quenes fabricamos ou elaboramos. Pólo tanto, a forza de traballo é tratada tamén como simple mercancía, que debe de ser escasa para o funcionamento explotador deste modelo.

2. Tendo claro que a natureza das relacións capital - traballo baixo este método son irregulares, a saída do propio sistema pasa por a destrución de forzas produtivas, o cal xera desemprego, salarios insuficientes e precariedade.

Pero non contenta a burguesía con isto, no seu afán acumulativo e monopolista, xorden as guerras do imperialismo contra aqueles pobos que defenden a súa soberanía e independencia nacional, impoñendo así o seu desmedido abuso de recursos, un férreo dominio político e o control social. Fálannos de paz, de xustiza e de democracia, cando en realidade fan todo o contrario.

Tamén en este vergonzoso intento de remediar algo que toca fondo, os actuais poderes económicos crean unha ficticia división entre xéneros para facernos máis débiles si cabe. Pero que non nos confundan, a loita das mulleres, doblemente castigadas, é realmente contra o propio libre mercantilismo, quen exerce o seu forte patriarcado, e non contra o home por selo.

E non menos repugnante, e a par que repulsivo, é o auxe do fascismo en Europa. Partidos como a Fronte Nacional de Marine Lle Pen ou o FPO de Austria aumentaron o seu apoio considerablemente, con programas altamente xenófobos e de deriva totalitaria, xa que son, e recordando a cita de Dimitrov, histórico dirixente comunista búlgaro, as organizacións do axuste de contas terrorista contra a clase obreira.

3. O muro de contención oligárquico, en Galicia e no resto de nacións e pobos do Estado Español, é o Réxime de o 78, imposto póla ditadura franquista  e co apoio do PCE controlado por o carrillismo, pólas posicións reconciliadoras co terror falanxista.

Esta estrutura, que só concedeu certas concesións pólas presións dos obreiros organizados en sindicatos e frontes de masas en aquel entón, está sustentada por un Xefe de Estado non electo por a maioría social e por un turnismo que apenas ofrece diferenzas nas súas políticas.

Dedúcese que a problemática non é só económica, si non tamén política, de quen exerce o poder e con quen se sitúa, ou coa maioría social ou coa burguesía que vive do noso esforzo e é culpable desta conxuntura. As dificultades económicas non se poden corrixir sen facer o mesmo coas dificultades políticas, isto é, a saída inmediata do sistema que se sustenta nos mesmos.

4. Ante estas circunstancias xurdiu, coa axuda dos medios de comunicación privados, o fenómeno ciudadanista, indefinido no ideolóxico ( nin de esquerdas nin de dereitas )  e inspirado na Revolución Francesa, errada ó intentar implantar Liberdade, Igualdade e Fraternidade sen superar as desigualdades sociais típica do modelo burgués de relacións.

Podemos, e xa non só eles, ofrecen a falsa esperanza de que sen a nosa unidade nin loita e simplemente depositando un voto pódese facer un cambio profundo de esta pésima situación. Históricamente, e cabo recordalo, o conflito obreiro foi a correa de transmisión dos cambios.

5. Pólo tanto, que alternativa ofrecemos os e as revolucionarias ? É evidente que con todo o antes exposto o capitalismo é irreformable.  O soño ilusorio de que a riqueza non estea en mans duns poucos choca coa alma do liberalismo, a concentración económica.

Hai que , e así o defendemos, empuxar cara a a UNIDADE POPULAR que instaure unha REPÚBLICA POPULAR e o SOCIALISMO nun proceso ininterrumpido. Esa é a que divisamos como meta a conquistar.

Pero este obxectivo non se pode cumprir sen o importante labor de vanguardia obreira do Partido Comunista Unificado, que non existe lamentablemente. Por iso chamamos a propia coordinación entre marxistas para reconstruír a Organización de Novo Tipo, baseada nos ensinos dos bolcheviques, o cal guiará ó proletariado cara a a vitoria final.

 SEN UNIDADE DA CLASE TRABALLADORA NON HAI OPCIÓNS!
 ESTE 1º DE MAIO A LOITAR PÓLA REPÚBLICA POPULAR E O SOCIALISMO!!
VENCEREMOS!!!

RESUMO DA FOLGA ESTUDANTIL DO DIA 13 DE ABRIL EN VIGO

O Pasado mércores 13 de abril estivo marcado pola xornada de folga en Vigo. Nesta dende primeira hora levouse a cabo actos e acción de loita por parte da asamblea de folga de Vigo máis ERGUER, organizacións que levaron a cabo piquetes en varios centros de estudos, de educación secundaria, fp e Universidade.

As 12h estaba convocada pola Asemblea de Folga de Vigo a manifestación que fixo un recorrido que saíu dende praza América ata o edificio da xunta na cidade, dando remate á manifestación na rúa Colón, xa que as autoridades policiais impediron un maior acercamento aos organismos da administración.

A manifestación contou cun seguimento baixo, asistindo a mesma arredor de 700-1000 estudantes, cifra bastante pequena tendo en conta o amplo número de estudantado que compón a sociedade viguesa.

O transcurso da manifestación, dende o comezo estivo marcado pola rivalidade entre as organizacións que xuntaronse á convocatoria de folga, principalmente ERGUER que saltandose as decisións asamblearias tomadas na propia asamblea de folga de vigo, poñendo trabas a que a faixa da asamblea fora firmada pola propia asamblea e a que esta fose na cabeceira da manifestación, primeiro, e logo buscando que a faixa da asamblea e a sua propia foran en paralelo. Así mesmo portando material in¡dentificativo propio da súa organización. 

En definitiva, o Encontro de Marxistas constatou que con estos feitos buscábase de forma oportunista facerse ca manifestación para os seus propósitos e atribuindose para eles o traballo.

Dado que a priori non conseguiron as súas pretensións e a faixa da asamblea precedeu en solitario a manifestación, colocaron a súa o final e frearonse, buscando romper a manifestación deixando a asamblea en solitario, e querendo con estos actos que a manifestación virase coma sua. Ante estos feitos parte do estudantado encheu o oco vacío ó ver tales maniobras.

Unha vez arranxados estos feitos normalizouse o transcurso da manifestación marcada pola forte presencia policial, totalmente desproporcionada, que sen dúbida buscaba intimidar ao estudantado. Ademáis disto, houbo unha forte rivalidade nas consignas, dada previsiblemente por non fixar unhas consignas comúns previamente. Erro que cometeron todo-los grupos.

Ao rematar o recorrido leeronse os diferentes manifestos, os cales, simplemente centraronse no ensino universitario, olvidando de forma casi total á FP e ao ensino medio, feito que previsiblemente deuse dado a ausencia de representes destos grupos na elaboración dos diferentes manifestos, que coidemos que non se repita en futuras reivindicacións.

VIGO, 14 DE ABRIL DO 2016.
Encontro de Marxistas

JORNADA DE AGITACIÓN Y PROPAGANDA EN COMPOSTELA

  

Varios camaradas jóvenes y simpatizantes han realizado en la pasada jornada del viernes dia 15 de Abril una difusión llamando al Encontro de Marxistas y a la unidad de clase para el 1º de Mayo. A pesar de la lluvia, se han pegado carteles en el Campus Sur de la USC y en sus cercanías. Con este trabajo empezamos a estructurar una Asamblea Local y a fortalecerla. 

SIN JUVENTUD NO HAY PARTIDO!

POR LA REPÚBLICA POPULAR Y EL SOCIALISMO!

SI HAY ALTERNATIVAS

POR UN RÉXIME AO SERVIZO DO POBO, POLA TERCEIRA REPÚBLICA.

 

 

 

As clases que teñen o auténtico poder económico, político, económico, militar e social no estado español sempre optaron pola Monarquía como forma do Estado para seguir tendo ese poder.

Cando o pobo impuxo a II República comenzou unha etapa de cambios democráticos que có goberno da Fronte Popular iniciou unha serie profundas reformas económicas e sociais a favor da poboación traballadora. Nesta etapa o pobo avanzaba de verdade na mellora das súas condicións de vida e o novo goberno comeza a poñer limites os privilexios e abusos dos ricos de sempre.

As oligarquías non se resignaron e recorreron a un golpe militar fascista encabezado polo asasino Franco có apoio  de Hitler e  Mussolini, que contou coa bendición da igrexa e a "neutralidade" das potencias europeas que se dicían democráticas.

A criminal ditadura que converteu o estado español nun autentico campo de concentración aplicou todo o terror e toda a represión que puido para evitar que o pobo recuperara a súa soberanía e o réxime republicano que legalmente se tiña conquistado nas urnas.

O propio asasino Franco declarou a Juan Carlos de Borbón como o seu herdeiro a título de rei, e deixou claro que os cambios políticos que tiveran que facerse no futuro tiñan un límite imposto pola ameaza da intervención militar, os poderosos impuxeron que o réxime político no Estado español tiña que ser unha monarquía, e que de ningún xeito podía permitirse que se reivindicara á volta á legalidade republicana. Esta chantaxe baseada no medo, na represión, no engano e na manipulación tivo éxito, axudada tamén pola claudicación dalgúns que se dicían de esquerdas e que aceptaron unha  "transición" na que renunciaron a pedir contas aos que cometeron crimes contra a humanidade, e que se enriqueceron escandalosamente a base de estar do lado da ditadura fascista.

O resultado é que, a pesares dalgúns dereitos e espazos de liberdade que nos tiveron que ceder pola loita e o sacrificio de moitos, o pobo non puido elixir libremente a forma de goberno que desexaba para o estado español.

A día de hoxe seguimos a padecer unha monarquía que coma no pasado foinos imposta, porque ten unha función primordial, a de ser a máxima e máis poderosa autoridade política do estado, con competencias legais mesmo para evitar que entren en  vigor leis que poidan atacar os privilexios dos ricos, e incluso con competencias para impedir, digan o que digan os resultados electorais, a formación de gobernos que queiran defender de verdade os intereses do pobo traballador e que non se sometan aos intereses das grandes fortunas e das grandes empresas. Velaí a función da monarquía, e a razón de que ata fai ben pouco non puidera ser obxecto de crítica algunha, e pola contra era aplaudida dende os medios de desinformación de masas, e continua recibindo continuas gabanzas por parte dos mamporreros do poder.

A monarquía non é neutral, e forma parte do entramado de poder da oligarquía, esta o servizo dos mesmos que para defender os seus intereses de usura e latrocinio asfixian e explotan ao pobo traballador.

Non podemos acreditar que vivamos nun réxime realmente democrático cando a riqueza se concentra cada vez máis en poucas mans, mentres crece a pobreza entre o pobo, con cada vez máis persoas en paro e sen subsidios, con salarios insuficientes e pensións cativas que non permiten vivir con dignidade, e que vanse ir reducindo, con cada vez menos dereitos laborais e sociais, con desfiuzamentos de familias de vivendas que quedan valeiras e pasan a mans dos bancos que nos rouban, con recortes intolerábeis en sanidade e ensino, con prezos da luz e da auga que non deixan de subir para dar beneficios económicos a unha minoría que cada dia é máis rica a costa de que sexamos máis pobres, con máis represión cando exercemos o dereito a protesta e nos mobilizamos.

A  loita do pobo non debe estar limitada  a defendernos e reivindicar o respecto aos nosos dereitos. Para ser eficaces temos que lograr cambios reais na estrutura política, económica, e social do país, cambios para sacarlle o  poder a quen realmente o ten e para evitar que a riqueza que producimos có noso traballo sexa apropiada por unha minoría que só pensa en encher o seu peto.

Por todo isto para nós a loita pola República non é só a loita para recuperar un réxime democrático no que a xefatura do estado sexa elixida pola cidadanía nas urnas, e cun mandato por un tempo limitado. Para nós a loita pola República é a loita por conquistar un réxime ao servizo do pobo e gobernado polo pobo, para que os dereitos do pobo, comenzando polo dereito ao traballo, non poidan ser pisoteados nunca máis pola minoría dos grandes ricos.

A República da que falamos e defendemos, terá como principal obriga poñer o poder político, económico e social o servizo do pobo traballador, e debe ser a ferramenta para lograr que impere a xustiza social.

Cando conmemoramos o 14 de Abril non só recordamos o pasado, actuamos no presente para construír o futuro, poñemos as bases para a terceira República, cuestionamos realmente o sistema, abrimos o debate para cambialo todo de verdade e non só as caras nas institucións burguesas. 

Non haberá cambio real sen República, sen superar o réxime do 78, a monarquía funciona como o garante para que todo siga igual. 

SAÚDE E REPÚBLICA!

A POLA TERCEIRA!

LA LUCHA POR LA REPÚBLICA POPULAR ES DE PRIMERA ORDEN:

En  estas  fechas  de  conmemoración  del  85  aniversario  de  la  proclamación  de  la  Segunda  República,  en  el  seno  de  la  izquierda  revolucionaria  (  y  añado  rupturista  )  observo  una  vez  más  que  surge  la  necesidad  de  explicar  como  la  lucha  republicana  está  estrictamente  ligada  a  la  conquista  por  el  Socialismo.

En  primer  lugar  se  trata  de  una  cuestión  de  coherencia:  la  Monarquía  Parlamentaria  se  ha  constatado  como  una  maniobra  elaborada  por  los  poderes  económicos  de  la  dictadura,  la  incipiente  de  por  aquel  entonces  clase  burguesa,  con  la  inestimable  colaboración  y  aceptación  del  revisionismo  carrilista  (  cuyos  métodos  aún  son  visibles  en  una  no  pequeña  parte  del  PCE  ).  Como  garantistas  de  la  democracia  popular  y  el  poder  obrero  nos  oponemos  a  la  Transición,  al  “franquismo  sin  Franco”,  mas  tampoco  nos  valen  fórmulas  reformistas  constitucionales.  La  lucha  por  la  Tercera  República  es  de  sentido  común  del  actual  momento  histórico,  no  un  capricho  fortuito.

En  segundo  lugar  es  una  cuestión  táctica:  El  proletariado  y  otros  sectores  como  el  estudiantado  o  el  desempleado  sobrelleva  momentos  dramáticos,  profundamente  complicados,  cuyo  germen  es  una  crisis  económica  sin  comparación,  agudizada  ésta  por  la  dependencia  y  debilidad  estatal.  El  Estado  Español  lleva  décadas  inmerso  en  las  contradicciones  productivas  entre  “periferia  -  centro“,  tocándole  a  éste  una  suerte  de  mezquina  subordinación  en  el  polo  imperialista  europeo.  En  este  escenario  se  hace  impostergable  recuperar  la  soberanía  de  clase  y  la  independencia  nacional.  Bajo  la  alianza  obrero  -  campesina,  dirigida  por  el  Partido  Comunista,  su  vanguardia  y  guía,  el  carácter  de  la  República  a  la  que  aspiramos  tiene  que  adquirir  marcados  contenidos  democrático  -  populares.  La  nacionalización  de  los  sectores  productivos,  el  derecho  inalienable  de  la  autodeterminación  de  naciones  como  la  gallega,  no  son  tareas  rigurosamente  socialistas  pero  como  nos  enseñó  Vladimir  Lenin  en  Dos  tácticas  de  la  socialdemocracia  en  la  revolución  democráctica,  son  inseparables  al  porvenir  comunista,  están  por  lo  tanto  en  plena  armonía.  Nuestra  lucha  es  un  proceso  ininterrumpido  de  etapas,  y  nunca  un  “todo  o  nada  “  propio  de  los  mencheviques  y  demás  izquierdistas.

En  tercer  lugar  se  trata  de  una  cuestión  pedagógica  de  la  propia  historia:  En  la  memoria  del  pueblo  trabajador  está  presente  el  avance  que  supuso  el  período  de  la  Segunda  Republica,  a  pesar  de  la  campaña  de  descrédito  de  los  mass  media,  voceros  todos  ellos  del  Régimen  del  78.  La  alfabetización,  el  sufragio  universal  femenino,  la  laicidad  de  las  instituciones,  etc,  fueron  medidas  forjadas  por  el  movimiento  obrero,  inspirado  en  su  mayoría  por  el  ideario  sindical  y  socialista.  Pero  sobre  todo,  hizo  mella  en  nosotros  la  experiencia  del  Frente  Popular,  donde  el  heroico  PCE  de  José  Diaz,  animados  por  las  conclusiones  de  Dimitrov  en  el  7  Discurso  de  la  Tercera  Internacional,  adquirió  las  enseñanzas  cruciales  para  el  Movimiento  Comunista:  distanciarse  del  dogmatismo  y  ser  cabeza  del  antifascismo,  creciendo  velozmente  en  militancia  y  ganando  altas  cotas  de  confianza.

En  definitiva,  de  lo  que  se  trata  es  de  construir  un  nuevo  bloque  hegemónico,  alejado  del  sectarismo  que  promueven  los  radical  oportunistas,  capaz  de  disputarle  el  espacio  de  poder  al  marco  contención  oligárquico,  y  aupar  a  las  bases  sociales  a  un  nuevo  orden  de  bien  común  y  prosperidad.  Afirmamos  sin  vacilaciones  que  la  unidad  republicana,  es  y  ha  sido,  un  objetivo  común  a  los  leninistas.  No  puede  haber  equívocos  en  tal  cometido.  Ánimo,  camaradas!

Cano  Iglesias.  8  de  Abril  del  2016.

NEN UN PASO ATRÁS CONTRA A AGRESIVIDADE DO CAPITAL!!! VÉMONOS ESTE DOMINGO EN COMPOSTELA